بررسی اثر بخشی طرح واره درمانی بر روی زنان مبتلا ‏ به افسردگی اساسی عود کننده

هدف تحقیق حاضر بررسی اثربخشی طرح واره درمانی بر روی زنان مبتلا به افسردگی اساسی عودکننده بوده است. پژوهش حاضر مطالعه تک موردی با حجم نمونه 6 زن بود که بر اساس طرح چند خط پایه غیرهمزمان در سال تحصیلی 91-90 انجام شد. آزمودنی ها با روش نمونه گیری هدفمند از چهار مرکز درمانی در شهر تبریز انتخاب شدند. انتخاب آزمودنیها بر اساس ملاکهای ورود و خروج و تشخیص درمانگر با استفاده از مصاحبه بالینی ساختاریافته برای اختلالات (scid-cv) dsm iv صورت گرفت. بیماران به شکل تصادفی دو به دو و به فاصله 10 روز از یکدیگر به ترتیب سه جلسه ارزیابی خط پایه 12 جلسه طرح واره درمانی را پشت سرگذاشتند. اطلاعات پژوهش از طریق پرسشنامه افسردگی بک(bdiii) و پرسشنامه طرح واره یانگ فرم کوتاه جمع آوری شد. به منظور اثربخشی از تحلیل چشمی نمودارها، آزمون اندازه اثر برای معناداری آماری، درصد بهبودی و رسیدن به زیر نقطه برش یا میانگین معناداری بالینی استفاده شد. بیماران در مجموع در کاهش شدت افسردگی به اندازه اثر29/1 و 54/36 درصد بهبودی، و درکاهش طرح واره های ناکارآمد اولیه به اندازۀ اثر19/1 و 47 درصد بهبودی رسیدند.